Lúxus nútímatækni og fjölbreytts matarræðis

Vér erum komin til baka í lúxusinn í Tulear. Hér er rafmagn allan daginn (ekki bara í 4 tíma á kveldin), hér er sturta í hótelherberginu okkar (að vísu köld, en lúxus miðað við að sækja hálfsaltað vatn í brunn og þvo sér með bolla upp úr fötu), og hér er hægt að BORÐA..... pizzur, ís, kínverskt..... (ekki bara fisk og bollasúpu), og hér er hið undursamlega internet sem tengir mann við umheiminn og leyfir manni að gleyma því um stund að maður sé staddur á hjara veraldar þar sem er ekki hægt að borða bæjarins bestu, álfheimaís og allt hið ljúffenga sem hið undursamlega Ísland hefur upp á að bjóða....

Vér erum sumsé búin að flatmaga í fiskiþorpum hér fyrir sunnan. Það hefur verið einkar notalegt og höfum við helst einbeitt okkur að því að vera kynþokkafull og aðgerðarlaus á ströndinni.

Við byrjuðum á áhugaverðri rútuferð til þorpsins Saint Augustin. Gulli komst ekki fyrir í rútunni þannig að hann var settur upp á þak, og þá vildu að sjálfsögðu við hinir útlendingarnir með okkar sérþarfir líka fara upp á þak.... Og það var magnífæd. Ríghaldandi sér á illa förnum malarvegi með þverhnípi á köflum sér við hlið. Nokkuð spennandi.

Saint Augustin er tsjillað pleis. Gistum á afar fjölskylduvænu "hóteli" þar sem dýr og börn lifðu og léku sér hvort innan um annað. Héngum þar í fjórar nætur. Skruppum einn daginn með litlum seglbát til enn minna fiskiþorps að nafni Sarondrano. Það er byggt á sandi innan um sandöldur... svo undurfagurt. Þar létum við eins og vesturlandabúar í baðfötunum okkar með snorkelgræjurnar. Mér fannst ég asnaleg, en hvað átti ég svo sem annað að gera af mér?

Frá Saint Augustin héldum við enn á ný með litlum seglbát til hins eilítið túristavænna Anakao. Þar hýstumst við í litlum rauðum bungalow alveg niður við sjó. Það var ljúft. Við komumst að því að við erum einkar hræðileg í augum barna á aldrinum eins til tveggja ára. Ekki það að börn hafi ekki farið að gráta áður við að sjá okkur, en þarna héldu sum þeirra að við ætluðum að ræna þeim og éta þau og öskruðu og grétu eftir því.

Í dag eyddum við deginum að mestu á seglbát á milli Anakao og Tulear. Ljúft. Ég er rauð og freknótt. Gulli er sykursætur eins og kanelsnúður.

Við höfum nú skilið við ferðafélagana okkar þýsku þau Marvin og Nilu þar sem líða tók undir lok dvalar þeirra. Þau voru indæl að ferðast með. Marvin er lítið gerpi og Nila er klár kvenskörungur. Við sameinumst þeim á ný á Reunion eftir mánuð.

Sæl að sinni.

Ketill